Ik ontmoet twee Zwitserse fietsers in de bakkerij van Geilo. Zij hebben de Rallarvegen van de andere kant gefietst. We discussiëren over fietsroutes in Noorwegen en Zuid-Amerika. Na een uur verlaten we de bakker. Zij trekken voort naar het oosten richting, ik in tegengestelde richting. In tien kilometer klim ik naar de hooglanden en na nog twaalf vlakke kilometers langs het Ustevatnet Meer kom ik aan het begin van de Rallarvegen in Haugastøl. Het meer ligt net boven de boomgrens en er zijn prachtige uitzichten over het 1.933 meter hoge Hallingskarvet Massief.

De Rallarvegen is waarschijnlijk het meest bekende fietspad van Noorwegen. Een negentig kilometer lange, onverharde weg steekt het noordelijke gedeelte van de Hardangervidda over, vlak langs de Hardangerjøkulen ijskap, alvorens de weg steil afdaalt naar het Aurlandsfjord. De weg was oorspronkelijk in gebruik als constructieweg voor de Flåmsbanen spoorverbinding. Vandaag de dag wordt de weg voornamelijk gebruikt door fietsers. Op een mooie zomerdag als vandaag zijn er misschien wel honderd mensen onderweg op de Rallarvegen.

Het weer zal echter niet zo goed blijven. Althans, dat zijn de voorspellingen. In de middag zal vanuit het zuiden een uitgebreide storing over het zuiden van Noorwegen trekken. Nu zijn de Noorse meteorologen wel wat pessimistisch van aard en hebben ze de hele week al slecht weer voorspeld. Aangezien het weer nog nooit zo goed is geweest, neem ik de Noorse weersberichten zo langzamerhand met een korreltje zout. Waarschijnlijk worden de meteorologen geselecteerd op een neerslachtig karakter, wat normaliter de beste voorspellende eigenschap is in een land waar het weer van de ene op de andere minuut kan omslaan maar waar het toch het grootste deel van de tijd slecht weer is. Nu het weer dan eens een keer lange tijd goed is, vallen deze zogenaamde meteorologen natuurlijk genadeloos door de mand.

Het weer zal misschien omslaan maar nu is nu en nu is het goed. Je kunt geen beslissingen nemen op basis van voorspellingen, zeker niet als ze onbetrouwbaar zijn. Zodoende verlaat ik het asfalt voor zand en stof en stenen. De onverharde weg is van erg goede kwaliteit en is nauwelijks minder comfortabel dan asfalt. Veel mensen zijn onderweg op de Rallarvegen, zelfs gezinnen met kinderen. Langzaam klimt de weg omhoog door de vallei. Het landschap verandert steeds. Geen dramatische veranderingen maar op detailniveau zodat telkens nieuwe valleien, graslanden, meren en bergen passeren het blikveld. Dan bereik ik een veel bredere vallei. Aan de linkerkant van de vallei ligt de Hardangerjøkulen ijskap die met diverse gletsjertongen door de laagste plaatsen van de bergkam lijkt heen te breken. De grote ijsvlaktemassa gaat schuil achter de bergkam. De weg klimt nog wat verder over de vlakte totdat ik het Finsevatnet Meer bereik. Langs het meer ligt een dorp van hotels, berghutten en buitenhuizen. Finse heeft een treinstation. Fietsers kunnen de steile afdaling naar het fjord vermijden en met de trein terugkeren.

Ik neem een rustpauze bij de Finsehut. Ik had oorspronkelijk bedacht om hier te blijven overnachten om de rest van de middag te relaxen maar nu ik hier ben, besluit ik door te gaan. Nu is het weer nog steeds goed, morgen zal het wellicht veel slechter zijn.

De weg klimt nog een paar kilometer door. De weg is nu voor me alleen. De meeste fietsers stoppen in de Finsehut om terug te keren met de trein of om morgen het tweede deel te doen. De graslanden zijn absent hier. Ook voor gras is het nu te hoog. Het landschap bestaat uit stenen, rotsen en sneeuwvelden. Het is laat in de middag als ik het hoogste punt van de Rallarvegen bereik.

Het is een lange weg naar beneden. Ik fiets langzaam omdat de smalle weg louter uit grote stenen bestaat. Hoe verder ik daal, hoe slechter de weg lijkt te worden. Kilometer na kilometer daal ik af en nog steeds is er geen boom te zien in de valleien, die ik doorkruis. De weg is niet breder dan een voetpad als ik over een steile helling boven een meer fiets. Even geen fouten maken nu. Voorbij het meer valt de rivier met een grote waterval het ravijn in. Het paadje kronkelt langs ditzelfde ravijn naar beneden. De steile weg bestaat uit grote stenen. Ik loop dit stuk voor de zekerheid met de fiets aan de hand.

Het landschap bestaat alleen maar uit verticale elementen. Enorme kliffen rijzen overal en nergens uit de diepte omhoog. Rivieren persen zich door smalle kloofdalen om vervolgens honderden meters in de diepte te vallen. Beneden in de diepte ligt een wat breder dal waar de rivieren samenkomen tot een grote rivier. Daar ben ik echter nog lang niet. Ik zie gedeeltes van de weg die met tal van haarspeldbochten tussen de watervallen draaien en keren. Na de eerste steile passage kan ik mijn weg weer fietsend vervolgen. Het is nog wel een kleine duizend meter afdalen naar het fjord. Spoedig bereik ik de boomgrens. Sommige passages bestaan uit grote stenen. De klimmetjes over het stenenterrein moet ik weer lopen. Dan volgt een lange passage waar de weg met twintig procent helling daalt over een geëxponeerde helling. Bij elke haarspeldbocht kom ik recht boven een grote waterval. Het is nog wel mogelijk om te blijven fietsen. Ik haal twee mountainbikers in, die wel hebben besloten om deze lange passage met de fiets aan de hand lopen. Ik ben nu niet meer de enige in deze contreien. Een kilometer verderop haal ik meer fietsers in. Dan bereik ik de dalbodem. Ik heb nog niet de bewoonde wereld bereikt en ik moet nog steeds een paar honderd meter afdalen maar er zijn nu geen moeilijkheden meer.

Wauw. Dit is samen met de afdaling van de Pico Veleta in de Sierra Nevada de meest spectaculaire weg die ik heb gefiets in Europa. Ik moet toegeven dat de afdaling lastiger was dan vooraf gedacht.

Ik haast me naar beneden over het gladde asfalt. Het is negen uur 's avonds als ik het pittoreske dorpje Flåm bereik. Een kwartier later arriveer ik op de fijne camping bij het fjord.