.

Via Roma - Fietsen van Utrecht naar Italië

Dag 1: Bunnik - Utrecht - Culemborg - Oisterwijk - Oirschot - Achel - Opglabbeek 180 km Langs de Kromme Rijn fiets ik in alle vroegte van Bunnik naar Willems huis in Utrecht. Het is al weer de derde keer dat ik een fietsreis begin. Deze keer zal ik samen met Willem naar Italië fietsen. Naar Rome om precies te zijn. Jeroen zal ons morgenochtend in Maastricht vergezellen en zal meefietsen tot de Franse Alpen. Het is een mooie dag. Als ik Willems huis heb bereikt, heeft de zon de lucht al tot aangename temperaturen verwarmd. Willem en ik zullen vandaag ver genoeg moeten fietsen om Jeroen morgen in Maastrischt op te pikken van de vroege trein uit Utrecht. Door de vlakke landschappen van Nederland en België vorderen we vlot. De omstandigheden zijn goed, er staat niet veel wind. Na een lange dag zetten we de tent op in Opglabbeek in België, op minder dan 15 kilometer van Maastricht. Dag 2: Opglabbeek - Maastricht - Slenaken - Limbourg - Jalhay - Botrange - Robertville 80 km We staan vroeg in de morgen op om op tijd in Maastricht te arriveren. Om 10 uur staan we op het station, net op tijd. Jeroen lijkt meer problemen te hebben. Om 11 uur is hij er nog steeds niet. En om 12 uur nog steeds niet. Wat zou er aan de hand zijn? Een kwartier later arriveert Jeroen dan toch. De trein bleek enige vertraging te hebben opgelopen. Nu kan de reis dan echt beginnen. De eerste heuvel is op minder dan tien minuten afstand. De Bemelerberg is een korte klim dat ons op het Plateau van Margraten brengt. We rijden verder zuidelijk naar België. De Belgische Ardennen zijn ook nog niet al te hoog maar fietsen in de Ardennen betekent vijftien minuten klimmen en een minuut afdalen waarna opnieuw geklommen kan worden. In feite klimmen we zodoende de hele dag zonder netto hoger te komen. De saaiste klim is de Gileppe die over een brede weg voert maar ook de klim naar de hoogste 'berg', de 694 meter hoge Signal de Botrange, is geen favoriet. Een rechte lijn van zeven kilometer over betonplaten brengt ons op de top. Dag 3: Robertville - St Vith - Ouren - Vianden - Bollendorf - Echternach - Rosport 130 km Een nieuwe Ardennendag brengt nieuw klimwerk. Deze keer op fijne achterafweggetjes. Het grijze weer geeft een verstilde atmosfeer aan het landschap. In Ouren bereiken we het drielandenpunt van België, Luxemburg en Duitsland. Het dal van de Our is prachtig maar we moeten het dal verlaten. Er is geen weg die verder zuidelijk langs de Our voert. We kunnen aan de Luxemburgse of aan de Duitse zijde het dal verlaten. Op mijn eerste fietsreis naar Spanje ondervond ik dat de klim aan Luxemburgse zijde erg steil was. We besluiten daarom deze keer de Duitse route te proberen. De beslissing blijkt achteraf een ongunstige. De Luxemburgse klim is steil maar de Duitse is heel steil. Met een maximum percentage van tegen de 20 % hebben we alle krachten nodig om boven te komen. Twee kilometer en een hoop verloren zweetdruppels verder bereiken we het plateau, alleen om een paar kilometer verder terug te dalen naar het Ourdal. We volgen de rivier en passeren de vriendelijke stadjes Vianden en Echternach. We zetten de tent op in de camping van Rosport. Dag 4: Rosport - Schengen - Sierck Les Bains - Bouzonville - St Avold 100 km Vijftig vlakke kilometers langs de rivieren de Sauer en de Moezel met de wind in de rug brengen ons in twee uur in Schengen. De wijnvelden zien er sprankelend groen uit in de felle ochtendzon. Na de grens, in Frankrijk, eindigen de vlakke kilometers. We komen in het glooiende heuvelland van Lotharingen. We slapen in de camping van St. Avold. Dag 5: St Avold - Fénétrange - Rauviller - Col du Donon - Schirmeck - Rothau 120 km Na een paar kilometer zien we een steile heuvel. De hoofdweg leidt weg van de heuvel. Onze route daarentegen verlaat de hoofdweg en gaat in een rechte lijn recht tegen de heuvel op. Ik zie Jeroen 500 meter voor me, een punt op de rechte lijn. Een stilstaand punt voor het oog. Het gaat in ieder geval langzaam genoeg om geen beweging te zien van deze afstand. Als ik een minuut later weer kijk, is het stilstaande punt toch naar boven opgeschoven. Als Willem en ik aankomen bij de klim, blijkt inderdaad dat de weg erg steil omhoog gaat in het verder zo vriendelijke landschap. Er zijn verder geen verrassingen. We hebben lunchpauze in het schitterende dorp Fénétrange. Het landschap begint steeds heuvelachtiger te worden. We zien de hoge, beboste heuvels van de Vogezen reeds liggen in de verte. We fietsen in een rechte lijn naar de heuvelrug. Het doet me altijd goed om een gebergte of hoge heuvelrug te naderen. De eerste col van de reis is de 718 meter hoge Col du Donon. De col is nergens steil maar daardoor wel des te langer. Ik heb nog geen goede vorm maar goed genoeg voor vandaag. We zullen morgen verder zien op de langere, steilere beklimmingen die gaan komen. Dag 6: Rothau - Saales - Col de Mandray - Le Valtin - Grand Ballon - Thann - Cernay 140 km Na enkele kleine fietsreparaties gaan we relatief laat van start. Om 10 uur verlaten we de camping. Over een smal weggetje klimmen we omhoog naar de Col de Saales. Een lange afdaling brengt ons in een breed dal. We verlaten ook dit dal al snel voor de klim van de Col du Mandray. De Col du Mandray is opnieuw een relatief korte klim. De derde klim van de dag is de langste en de lastigste. Van le Valtin leidt een kleine weg omhoog naar de Col de la Schlucht. Na een lang stuk door het dal met een mild hellingspercentage klimt de weg uiteindelijk ver boven het dal. Kilometers lang zien we het eindpunt van de klim waar de weg de hoofdweg bereikt. Vanaf deze voorpas moeten we nog twee kilometer verder omhoog naar de Col de la Schlucht over een drukke, doorgaande weg. Deze laatste twee kilometers tot de Col de la Schlucht zijn niet zwaar meer. Na de col klimmen we nog iets verder door. We zijn op de 'Route des crêtes' nu. De Route des crêtes was voor defensiedoeleinden gebouwd tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is nu een toeristische route, net onder de toppen van de heuvelrug van de Vogezen. De route eindigt bij de hoogste toppen van de Vogezen: de Ballon d'Alsace en de Grand Ballon. Op de route zijn continu prachtige uitzichten. Omdat het al laat is, werpt de zon steeds diepere schaduwen over de heuvels. We eindigen de Route des crêtes op het hoogste punt van de Vogezen, de Grand Ballon op 1.400 meter hoogte. De afdaling naar het fraaie wijnstadje Thann is lang en steil. We zetten de tent op in de camping van Cernay. Dag 7: Cernay - Delle - Rocourt - Montjoie - St Hyppolyte 100 km Het glooiende heuvellandschap tussen de Vogezen en de Jura is obscuur en wordt zelden bezocht door toeristen. De uitzichten over de Ballons van de Vogezen zijn desalniettemin onvergetelijk. Als we verder voortschrijden naar het zuiden verliezen we de Vogezen uit het zicht, maar doemen de eerste heuvels van de Jura op. Het duurt een paar uur voordat we het gebied hebben overgestoken. Voorbij Delle beklimmen we de eerste, nog niet al te hoge, rug van de Jura. De tweede klim valt samen met de Zwitserse grens. Het moet de meest obscure grensovergang van Europa zijn. Een overwoekerd traktorpad is onze toegangsweg in Zwitserland. We blijven niet te lang in Zwitserland. Binnen een paar kilometer zijn we weer terug in Frankrijk. We volgende de koers van de Doubs rivier, ons eerste landschappelijke hoogtepunt in de Jura. De Doubs ontleent zijn naam aan het 'dubieuze' draaien en keren door het kalksteenplateau. Nog dubieuzer dan de rivier is het weer. De temperatuur is extreem hoog en de lucht vies vochtig. Juist als we arriveren op de camping van St Hippolyte worden we getrakteerd op een hevige regenbui zoals die wel vaker voorkomen in de Jura. Het onweert de hele middag tot diep in de avond. Daarna stopt het onweer maar het blijft de hele nacht nog doorregenen... Dag 8: St Hyppolyte - Morteau - Pontarlier 100 km ... En het blijft regenen als we opstaan. De Jura maakt zijn dubieuze naam op het gebied van slecht weer schijnbaar achteloos waar. Van de ochtend tot de avond blijft het regenen. Ondanks het slechte weer is de Jura een mooi gebied om te fietsen. Het landschap is nergens zo helder groen als hier. We volgen de vallei van de Dessoubre. Opnieuw wordt de rivier geflankeerd door verticale witte kalrotsen. We klimmen omhoog langs de rotswanden van de Cirque de Consolation. Na het dorp Fuans klimmen we nog enkele kilometers verder. Een lange afdaling is onze beloning. De brede vallei van Pontarlier ligt voor ons. Met hoge snelheid rijden we naar de graslanden van de vallei onder ons. Dag 9: Pontarlier - Chaux Neuve - St Claude 110 km De dag begint opnieuw met harde regen. De heuvels zijn verstopt in dikke wolken. Er is niets te zien van het landschap maar we fietsen door, alleen omdat we toch al nat zijn, of we nu doorfietsen of stoppen. De middag brengt dan eindelijk verlossing. De regen stopt en een waterig zonnetje probeert door het wolkendek te breken. De zuidzijde van de Jura brengt steeds hogere heuvels. Dan gebeurt het. Willem rijdt met volle snelheid door een rood stoplicht. Op een haar na wordt Willem geschept door een voorbin denderende vrachtwagen. De meeste mensen zouden in een shocktoestand verkeren als ze iets dergelijks meemaken. Niet Willem. Ondanks dat Willem zelf door het rode stoplicht reed, zien we hem vloeken en tieren naar iedere auto die voorbij komt, de automobilist in kwestie vervloekend. Dag 10: St Claude - St Germain - Seyssel - Val du Fier - Annécy - Talloires 115 km We beginnen de dag met de klim van de 1.049 meter hoge Col de la Croix de la Serra. Het is de laatste klim van de Jura. Een lange afdaling brengt ons in het Rhônedal. We klimmen naar een rivierterras dat een paar honderd meter boven het Rhônedal ligt. We hebben fraaie panoramische uitzichten over de Jura maar ook ... over de Alpen. De hogere ketens zijn nog niet zichtbaar maar we zijn op weg. We dalen weer af naar de Rhône en steken de rivier over bij het pittoreske stadje Seyssel. We verlaten het Rhônedal definitief via het Val du Fier. Door nauwe kliffen trekken we door de eerste voetheuvels van de Alpen. Na de kloof blijft het parkoers heuvelachtig. Na het nodige klim- en daalwerk bereiken we Annécy. Langs het Meer van Annécy fietsen we naar Talloires, waar we een camping vinden. Morgen zal de eerste Alpenetappe worden... Dag 11: Talloires - Ugine - Col de la Forclaz - Beaufort - Cormet de Roselend - Bourg St Maurice 95 km Er hangt een laag dunne bewolking boven het meer van Annécy. De ijle lichtval schildert het meer in zachte, gedempte kleurschakeringen. Na tien kilometer verlaten we het meer. Nog eens tien kilometer door een breed dal brengt ons bij de eerste kleine klim van de Alpen. We hadden de Col de Forclaz ook kunnen omzeilen door het dal te blijven volgen. Maar dat doen we niet. We klimmen omhoog over het venijnige obstakel. In 5 kilometer klimt de weg 500 meter. Een paar kilometer verder zijn we weer afgedaald naar het dal waar we vandaan kwamen. De tweede col is veel langer De Cormet de Roselend is 1.967 meter hoog. Het is de grootste klim tot nu toe. Ik heb een goed ritme maar heb wel wat last van mijn rug. Helaas hangen de bergen in de wolken. Wellicht hadden we anders kunnen genieten van uitzichten over het Mont Blancmassief. Ik mag niet klagen. Het regent niet en de col zelf hangt niet in de wolken. Zodoende hebben we in ieder geval mooie uitzichten naar beneden. We passeren een kapelletje. We kunnen nu het einde van de klim zien. De laatste kilometers zijn niet zo steil meer. Een lange afdaling brengt ons in Bourg St. Maurice. Dag 12: Bourg St Maurice - Val d'Isère - Col de l'Iséran - Bonneval - Bessans - Modane 110 km Na de eerste Alpenetappe gisteren wordt er vandaag een schepje bovenop gegooid. We willen de 2.764 meter hoge Col de l'Iséran oversteken. Dat betekent dat we meer dan tweeduizend hoogtemeters moeten overwinnen om de pas te bereiken. In vijftig kilometer worden de tweeduizend hoogtemeters overwonnen. Dat suggereert dat het gemiddelde hellingspercentage niet zo hoog ligt. Inderdaad volgt de weg het rivierdal en is vooralsnog nergens erg steil. Het weer is goed en de klim verloopt voorspoedig. Het enige minpunt is dat de weg wat druk is naar mijn smaak. Als we verder klimmen, ontvouwen zich indrukwekkende uitzichten over het Vanoisemassief, één van de zes nationale parken van Frankrijk. We kunnen niet te lang van de uitzichten genieten. Vanaf het Lac du Chevril voert het grootste deel van de route door tunnels totdat we het esthetisch minder geslaagde wintersportoord Val d'Isère bereiken. Daarna zijn we terug in de mooie landschappen. De slotklim is een klassieke Akpenklim met haarspeldbochten over bergen met puin. De laatste kilometers zijn koud. Muren van sneeuw flankeren de weg; niet alle sneeuw van de winter is gesmolten. Als we de top van de col bereiken, worden we onvriendelijk verwelkomd door een krachtige, koude wind van de overzijde van de pas. De afdaling van de Col de l'Iséran is nog veel mooier dan de klim. We krijgen een grote dosis klassieke alpenlandschappen: besneeuwde bergen, loodrechte rotswanden en alpiene weides met kleurige bloemetjes. Als we de dalbodem bereiken in Bonneval-s-Arc, bemerken we dat de wind niet alleen op de pas waait. Er heersen eveneens stormachtige condities in het dal. De tegenwind maakt het leven moeilijk. Ondanks dat de weg geleidelijk daalt, kost het bloed, zweet en tranen om eenvoudigweg vooruit te komen. Willem wants to stop for today but Jeroen is cycling way ahead of us. I see him Willem wil stoppen voor vandaag. Probleem is echter dat Jeroen een eind voor ons uit fietst. Ik zie hem tweehonderd meter voor ons, worstelend tegen de huilende wind. Jeroen kan ons niet horen schreeuwen maar er is ook geen mogelijkheid om hem snel in te halen. De ene na de andere camping passeren we als ik probeer Jeroen in te halen. Wanneer we Jeroen eindelijk hebben ingehaald, bevinden we ons in een kloofal zonder campings. Uiteindelijk moeten we nog een eind tegen de wind opboksen voordat we in Modane bij een camping komen. Achteraf was niet de klim maar de afdaling wat de dag zwaar heeft gemaakt. Dag 13: Modane-St Michel de Maurienne-Col du Télégraphe-Valloire 35 km De camping van Modane ligt strategisch vlakbij het spoor. Modane is het laatste station in Frankrijk op de route naar Turijn, vlak voor de tunnel onder de Alpen. Het grootste deel van de nacht lig ik wakker van het lawaai van rangerende treinen. In het midden van de nacht word ik in angstzweet wakker als een trein met volle snelheid over onze tenten heen heeft gedenderd. Na deze droom lukt het al helemaal niet meer om de slaap te vatten. Als we opstaan, heeft Jeroen besloten dat het voor hem tijd is terug te keren. Hij wil nu naar Nederland fietsen en wel zo snel als mogelijk. We zeggen vaarwel. Willem en ik gaan verder zuidwaarts. Omdat we beiden hard aan een rustdag toe zijn maar zeker niet nog een dag in Modane willen blijven, beperken we ons tot de klim van de Col du Télégraphe. In het middaguur komen we op de camping van Valloire, aan de voet van een andere grote klim, die van de Col du Galibier. Dag 14: Valloire - Col du Galibier - Briançon 55 km Met twee Nederlandse collega's fietsen we naar de col du Galibier. De col is bekend van de Tour de France. De klim is van het begin in Valloire tot aan de pashoogte vrij steil maar de laatste acht kilometer maken het verschil. We hebben geluk met de omstandigheden. Er is een stralend blauwe hemel en de bergen zijn volkomen wolkenvrij. Op mijn eerste fietsreis beklom ik de Galibier onder motregenomstandigheden, hingen de bergen in de wolken en heb ik weinig kunnen zien van de omgeving. Vandaag zijn de omstandigheden geheel anders. Zonder problemen bereiken we de pas. We vieren dit feit met zijn vieren. De collega's dalen vervolgens terug naar Valloire. Wij dalen aan de zuidkant van de pas af naar Briançon. We hebben prachtige uitzichten over het Ecrins massief. De Barre des Ecrins is met 4.100 meter de hoogste berg maar de Meije is het meest indrukwekkend met haar donkere ravijnen en rotspartijen. De afdaling naar Briançon is snel afgelegd. Vroeg in de middag bereiken we de Middeleeuwse stad. De rest van de dag slenteren we wat rond door de toeristische straatjes. Dag 15: Briançon - Col d'Izoard - Arvieux - St Véran 70 km De Col d'Izoard is een van de mooiste passen van de Franse Alpen. De pas is 2.360 meter hoog. Aan beide zijden zijn er prachtige landschappen te bewonderen. Aan beide zijden liggen ook mooie bergdorpen. De weg is relatief rustig in vergelijking met bijvoorbeeld de Galibier. Het weer is goed en er staat geen wind. De klim gaat voorspoedig. Op de pas begint het Parc Regional du Queyras. We rijden over oneindig grote puinhellingen. Er zijn zo te zien nogal wat stenen van de rotswanden naar beneden komen vallen in de loop van de tijd. Na het spectaculaire maanlandschap komen we in de naaldbossen en met een paar brede haarspeldbochten dalen we af naar Arvieux. De Izoard is niet de enige klim van de dag. We willen vandaag ook naar het hoogste dorp van Europa klimmen. Zo afficheren de Syndicats d'Initiatives het op 2.000 meter hoogte gelegen bergdorp St Véran in ieder geval. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er in de Kaukasus nergens een hoger dorp te vinden is. We zullen in ieder geval wel op moeten schieten. Het weer is nu in rap tempo aan het verslechteren. We zien de wolken in de breedte en in de hoogte groeien. We halen het bijna tot het dorp. Een paar kilometer voor we St Véran bereiken, krijgen we een enorme wolkbreuk over ons heen. We vinden een afdak onder een boerderij. Na een uurtje is de bui over en haasten we ons voordat de nieuwe bui er aan komt. We halen het dorp nog niet als een nieuwe wolkbreuk met donder en bliksem ons deel is. In het dorp schuilen we opnieuw. St Véran is een erg mooi dorp maar ook wel erg toeristisch. Voordat een nieuwe bui loskomt moeten we nog een paar kilometer afleggen voordat we een camping bereiken. De betreffende camping ligt in een hoge alpiene vallei en heeft een fantastische sfeer met een erg vriendelijke campingbeheerder en erg vriendelijke gasten. Als we in de regen ons tentje opzetten, hebben de overburen een maaltje voor ons gekookt. Ze dachten dat ze ons daar wel een plezier mee zouden doen. Nou en of! Dankbaar halen we een fles wijn uit onze voorraad die we met zijn allen snel soldaat hebben gemaakt. In de tussentijd is het slechte weer overgetrokken. Felle opklaringen breken door, waardoor we nog even een mooi uitzicht hebben over de vallei. Het dal ligt hier al zo hoog dat we al bijna boven de boomgrens zijn. Toch blijft het dal nog wel even klimmen. De weg volgt het dal tot het einde en klimt daarna omhoog naar de 2.744 meter hoge Col d'Agnel. De pas vormt de grens met Italië. Dag 16: St Véran - Col d'Agnel - Chianale - Casteldelfino - Frassino 60 km Het weer is verschrikkelijk als we opstaan om de laatste Franse kilometers te overbruggen. Nog 700 hoogtemeters moeten we overwinnen tot de 2.744 meter hoge Col d'Agnel, de grens met Italië. Het regent onafgebroken en hard en het is erg koud. Een paar kilometer voor de pas vinden we tijdelijk onderdak in een berghut. We wachten derig minuten, een uur. We wachten een eeuwigheid maar het weer knapt niet op. Het is net zo koud om zeiknat in de hut te blijven zitten wachten op een wonder als om weer in de arena te stappen. We besluiten dan ook voor het laatste. Door regen en wind fietsen we het laatste stuk tot Italië. De temperatuur is nog maar net boven nul als we op de pas aankomen. Het weer in Italië biedt geen spectaculaire verbeteringen. Het is te koud om lang op de pas te verwijlen. We beginnen onmiddellijk aan de afdaling. De afdaling van de Col d'Agnel is één van de langste van Europa. Van de pas op 2.744 meter hoogte daalt de weg aan één stuk door tot de Povlakte op 400 meter hoogte. We maken de afdaling niet af. We stoppen wanneer we ver genoeg zijn afgedaald om koud slecht weer te hebben verwisseld voor warm slecht weer. We strijken neer in het plaatsje Frassino in het Valle Varaita. De camping is één grote sociale happy family. We ontdekken de hoge kwaliteit van de Italiaanse cuisine en ook ontdekken we de rijkdommen van de Italiaanse wijnen. Het rijke banket zou een belangrijk precedent scheppen voor het verdere verloop van de reis. De toon is in ieder geval al op de eerste dag in Italië gezet. Dag 17: Frassino - Fossano - Cissone - Canelli - Rocchetta 125 km We laten de Alpen al gauw achter ons. Door de voetheuvels van de Alpen fietsen we door het Valle Varaita. De heuvels worden steeds lager. Na een uur fietsen zijn we de heuvels uitgefietst en bevinden we ons op de vlakke en vruchtbare Povlakte. Fietsen over de kleine weggetjes over de Povlakte is een welkome afwisseling op het Alpenwerk van de afgelopen vijf dagen. De boeren hebben een weldadig bestaan. We fietsen langs immense huizen, sommige bouwwerken doen meer aan een kasteel denken. Iedereen heeft een grote auto. We hadden vandaag gerekend op een vlakke etappe. Tot onze verbazing passeren we kleine heuvels. Kleine heuvels worden al snel middelgrote heuvels en uiteindelijk belanden we in een gebied met flinke heuvels. Het gebied wordt Langhe genoemd. Het landschap is buitengewoon mooi. Een miniatuur mozaïek van bossen, akkers en wijnvelden ligt uitgespreid over het heuvellandschap. Dorpen liggen veelal strategisch op hoge punten, meestal met de kerk op het hoogste punt. We treffen weinig tot geen mensen aan op straat. Misschien hebben de inwoners siësta maar waarschijnlijk zijn dit halve spookdorpen. We zien alleen oude mensen, meestal vrouwen. De camping van Rocchetta, waar we de nacht doorbrengen, is een spookcamping. We hebben een bijzonder mooi uitzicht over de Povlakte op de wijde Alpenboog. Dag 18: Rocchetta - Acqui Terme - Monferrato - Voltaggio - Montoggio 115 km De eerste dag van goed weer in Italië brengt wederom schitterende uitzichten vanuit onze tent over de omringende heuvels en, veel verder, over de Alpen. We dalen van het bijzondere uitzichtpunt af naar de riviervallei en zetten koers naar Ligurië. Het landschap wordt wat vlakker als we de heuvels van Langhe achter ons laten bij het stadje Acqui Terme. Snel genoeg zijn we echter terug in de heuvels. Voorbij Lerma krijgen we venijnige klimmetjes voor de kiezen. We passeren het dorp Mornese, de geboorteplaats van Fausto Coppi. De legende deed zijn dagelijkse trainingsrondje in de heuvels rond het kleine dorp. We bereiken Ligurië laat in de middag. De heuvels zijn rijkelijk groen en verrassend steil. Het middelgebergte wordt niet voor niets de Ligurische Alpen genoemd. Voor de fietser zijn deze heuvels steiler dan de klims in de Alpen. Alpenklims zijn zelden steiler dan 12 %. De klims in Italië halen soms wel 20 % of meer. Het prachtige landschap belooft veel voor de komende dagen. Morgen zullen we de Middellandse Zee bereiken en een dag later zullen we het Cinque Terre doorkruisen, een natuurgebied met steile heuvels die hoog uit de zee oprijzen, met vijf dorpen aan zee die uitzonderlijk mooi schijnen te zijn. Dag 19: Montoggio - Chiavari - Sestri Levante - Deiva Marina 85 km Er is slechts één pas die ons nog scheidt van de Middellandse Zee. Een korte, steile klim en een lange, graduele afdaling brengen ons aan de kust bij Chiavari. Vanwege het slechte weer blijft de levendige Mediterrane sfeer uit. We volgen de kust tot Sestri Levante. We klimmen naar een pas waarbij we al gauw in de wolken geraken. Er is geen hand voor ogen te zien in de mist. De regen lijkt vandaag niet meer te stoppen. We besluiten op de camping van Deiva Marina te overnachten waar het programma al vroeg op de dag verschuift van het sportieve naar het gastronomische. Dag 20: Deiva Marina - Levanto - Cinque Terre - La Spezia - Lerici 90 km De kustetappe van vandaag zou één van de meest bergachtige dagetappes worden van al mijn fietsreizen. Deze constatering is des te opmerkelijker daar het toneel zich niet in het hooggebergte bevindt maar in heuvellandschap, op een steenworp afstand van de zee. Op de eerste kilometers naar Levanto wisselen steile beklimmingen en steile afdalingen elkaar af. Dit zou nog maar de ouverture zijn op wat nog komen gaat. We bereiken Levanto, een ouderwets, buitensporig luxe badplaats. Het plaatsje bestaat uit grote appartementen en statige lanen met hoge palmbomen. Het is niet een plaats naar onze smaak maar de klim naar de Cinque Terre brengt ons al gauw in buitengewone landschappen. De heuvels zijn erg steil en de uitzichten over de zee fascinerend. Na een soort pas dalen we af naar Monterosso al Mare, het eerste van de vijf dorpen die de Cinque Terre vormen. Monterosso ligt aan zee en heeft nauwe straatjes en hoge, sfeervol geschilderde huizen. In Monterosso is een levendige markt en, hoe moeilijk het dorp ook te bereiken is, een heleboel toeristen. De klim die volgt, is zelfs nog langer en steiler dan die naar Monterosso. Een piepkleine weg, te steil voor vrachtwagens, slingert hoger en hoger in de heuvels. Na een uur bereiken we de 'hoofdweg', een nog altijd kleine, maar doorgaande weg, hoog boven de dorpen van de Cinque Terre. De hoofdweg zelf is relatief vlak en biedt geweldige uitzichten. De hellingen dalen in een vloeiende, steile, lijn af naar de zee. Op de steile hellingen zijn terrassen aangelegd voor de wijnbouw. Hoe schitterend de uitzichten ook zijn, we willen ook de dorpen van de Cinque Terre bezichtigen. Na een paar kilometer verlaten we de weg voor de afdaling naar Vernazza, het tweede dorp van de Cinque Terre. De afdaling is duizelingwekkend steil. Na 500 meter afdaling doen mijn vingers pijn van het remwerk. We prijzen ons gelukkig dat we deze route niet terug hoeven te klimmen. Er is een tweede uitvalsweg uit Vernazza die terugklimt naar de hoofdweg. Vernazza is misschien wel één van de mooiste dorpen van de Cinque Terre met het dorpsplein direkt aan zee. Vernazza voldoet prima om de rest van de dag uit te rusten van de vermoeienissen, ware het niet dat er geen camping is. De hotels zijn veel te duur voor ons. De klim van Vernazza terug naar de hoofdweg is één grote extreme klimervaring. In drie kilometer klimt de weg naar een hoogte van 600 meter. Dat is een gemiddelde van 20 %. Er zijn nog een paar vlakke stukken op de weg, zodat het stijgingspercentage veelal hoger is dan 20 %. De eerste kilometer is het ergste. We moeten zigzaggen over de weg om niet van onze fiets te vallen. Met deze hellingspercentages trek je jezelf niet meer in gang als je hebt moeten afstappen. Omhoog duwen van een volbeladen fiets is ook geen prettig vooruitzicht. 'The only way is up', is het devies. Na de eerste kilometer is het steilste traject wel voorbij. We kunnen weer rechtuit fietsen zonder te zigzaggen en uiteindelijk bereiken we de hoofdweg. We besluiten de derde van de Cinque Terre, Corniglia, niet te bezoeken. Het dorp ligt als een adelaarsnest op een rotspunt tientallen meters verticaal boven de zee maar nog altijd driehonderd meter lager dan waar we nu zijn. Het wordt al laat en we hebben geen tijd om alle dorpen te bezoeken als we vanavond nog op een camping willen overnachten. De vierde van de vijf Cinque Terre bezoeken we wel. Manarola is te bereiken over een niet al te steile weg en we hoeven niet te ver terug te klimmen. Voor de vijfde van de Cinque Terre, Riomaggiore, hebben we ook geen tijd. We hebben vanaf de hoofdweg al wel een schitterend uitzicht over Riomaggiore en de flanken van de heuvels. Het is laat in de avond als we de Cinque Terre verlaten. We bereiken de marinestad La Spezia. In het eerste rustige dorp na La Spezia zoeken we een camping. We hebben de tent in Lerici nog niet opgezet en een grote onweersbui barst los. Dag 21: Lerici - Viareggio - Pisa 80 km Na de adembenemende landschappen van de Cinque Terre is het vlakke ritje langs de kust van vandaag niet in staat om het bloed sneller te doen stromen. De Apennijnen Zijn weliswaar zichtbaar op grote afstand maar verder is de kuststreek weinig sprankelend. Het is vlak, stoffig en zonder natuur. Een ononderbroken keten van vakantiedorpen zijn enige decennia geleden uit de grond gestampt. Nu zien de hotels, casino's en dicotheken er verlaten uit. Vijftig kilometer lang passeren we de desolate badplaatsen alvorens we weer landinwaarts trekken. We bereiken Toscane, één van 's werelds meest toeristische regio's met zijn glooiende heuvelland en bekende renaissance steden als Florence en Siena. Ook heel bekend is Pisa. Voordat we de enigmatische stad bereiken, breekt er zo maar een stuk uit mijn wiel en zit een spaak los. Ik zal een nieuw wiel moeten kopen in Pisa. Ik heb pech, aangezien de winkels net de komende twee dagen gesloten zijn. We zullen ons zonder onze fietsen moeten vermaken in Pisa. Dag 22: Rustdag, met de trein naar Florence en terug De hele dag bezoeken we kerken en beroemde renaissancegebouwen in Florence. Het is fascinerend om Michelangelo, Fra Lippo Lippi en Giotto beeldhouwerken, fresco's en schilderijen te bewonderen maar het is ook goed om een overtoeristische stad als Florence weer te verlaten. Dag 23: Rustdag in Pisa Een tweede rustdag is te veel voor me. We moeten nog een dag geduld betrachten totdat de winkels open zijn voor een nieuw wiel. Dag 24: Pisa - Volterra 70 km Het duurt nogal lang voordat we een geschikt wiel vinden maar om half drie kunnen we dan toch verder trekken. Van de vlakke landen rondom Pisa fietsen we naar de bekende glooiende heuvels van Toscane. Deze heuvels blijken nogal een droge indruk te maken in de zomer, nogal een contrast met het groene Ligurië. Misschien is dat de reden dat Toscane niet zo fascineert als vantevoren gedacht. Aan de andere kant is het landschap rondom Volterra nog steeds de moeite waard met zijn droge velden die worden doorsneden door groene rivierzomen. Dag 25: Volterra - San Gimignano - Monteriggioni - Siena 80 km We nemen een onverharde route van Volterra naar San Gimignano door de heuvels. Toeristen treffen we niet aan op deze obscure route en voor het eerst in Toscane voelen we de vredige rust waar Toscane toch altijd mee geassocieerd wordt. Vanwege de slechte kwaliteit van de weg vorderen we traag. Rond het middaguur bereiken we San Gimignano en daarmee het toeristengebied. San Gimignano is één van de renaissancesteden van Toscane. Het stadje is vooral bekend om zijn hoge vierkanten torens, een soort middeleeuwse variant van Manhattan. Van San Gimignano naar Siena fietsen we over toeristische routes. Nogal een downer na het fijne ochtendprogramma. We zijn blij als we in Siena arriveren, alweer een Toscaans hoogtepunt uit de renaissance. We zijn net op tijd op de camping om het laatste plaatsje te krijgen. Resteert een namiddag plus avond in Siena waar we ons opnieuw overgeven aan de glories die de Italiaanse keuken te bieden heeft. De laatste dagen hebben meer culinaire hoogtepunten de revue gepasseerd dan landschappelijke hoogtepunten. Dag 26: Siena - Asciano - Montalcino - Castel del Piano 95 km We beginnen de dag in het klassieke Toscaanse landschap van de Crete Senesi. We fietsen door glooiend heuvelland, cypres op een heuveltop, een eenzame Toscaanse boederij op een andere heuveltop, het landschap waar we Toscane mee associëren. De wegen waarover we fietsen zijn voor de afwisseling erg rustig. Het enige minpunt is het saaie, grijze weer. We passeren boerderijen, abdijen, kleine dorpjes. Aan het einde van de dag wordt het landschap bergachtiger. De vulkanische top van de Monte Amiata domineert het landschap. Akkers zijn vervangen door dichte bossen. We verbijven vannacht in de camping van Castel del Piano aan de voet van de Monte Amiata. Dag 27: Castel del Piano - Sovana - Pitigliano - Sorano - Capodimonte 110 km Het weer is geweldig als we door het vulkanische zuidelijke gedeelte van Toscane fietsen. We zijn nog altijd op weg naar Rome. De vulkaankegel van de Monte Amiata domineert nog altijd het landschap. Drie pittoreske stadjes Sovana, Sorano en Pitigliano zijn gebouwd uit de vulkanische gesteentes en zijn zeker niet minder indrukwekkend dan hun veel beroemdere broertjes en zusjes van Centraal Toscane. We verlaten Toscane. We bevinden ons nu in Lazio. We zetten onze tent op aan het Lago di Bolsena, een kratermeer dat wordt omringd door een kring van heuvels, de kraterrand van de vulkaan. Dag 28: Capodimonte - Tuscania - Vetralla - Bracciano 80 km Al vroeg in de ochtend is het duidelijk dat het een hete en vochtige dag gaat worden. Een hoogtepunt van de dag is de vroeg middeleeuwse stad Tuscania. De stad herbergt twee oude Romaanse kerken met sommige uitzonderlijk oude fresco's. De smalle straatjes en het oude centrum hebben een fijne, vriendelijke sfeer. Er zijn geen toeristen in dit opmerkelijke oude stadje. Na Tuscania zijn we er wel doorheen wat de hoogtepunten betreft. Het is simpelweg te heet en te vochtig om te kunnen genieten van een aardige dagetappe. Een wat routinematige dag brengt ons bij een nieuw kratermeer, het Lago Bracciano. Vanaf hier zullen we morgen in een dagtocht zonder bagage op en neer naar Rome fietsen. Dag 29: Bracciano - Rome - Bracciano 100 km Zonder bagage is de dagtocht naar Rome niet al te zwaar. Binnen twee uur bereiken we de oude stad en fietsen in een rechte lijn naar het Vaticaan. Helaas missen we de Sixtijnse Kapel omdat deze om 12 uur gesloten is. Ondanks deze kleine tragedie kunnen we nog altijd de belengrijkste kerk van de wereld bezoeken: de Basilica de San Pietro. We moeten onze lange broeken aantrekken om naar binnen te mogen. Gigantische standbeelden van oude Pauzen laten zien dat spirituele macht vaak hand in hand ging met wereldlijke macht en dat lang niet elke Paus even terughoudend was in het uitoefenen van het laatste. Erg bekend is het standbeeld de Pietá, een standbeeld van Michelangelo. e rest van de dag benutten we met het bezichtigen van toeristische hoogtepunten van Rome. Het is te heet om werkelijk te genieten. Laat in de middag zijn we nog juist op tijd terug om de zon oranjerood te zien ondergaan in het Lago di Bracciano. Dag 30: Bracciano - Borghetta - Montebuono - Cottanello - Marmore - Piediluco 140 km Het is opnieuw heet en vochtig als we langs de kust van het Lago di Bracciano fietsen. We koersen nu op het noorden. De laatste dagen van de reis willen we in Umbrië doorbrengen en wellicht willen we nog doorfietsen tot de Adriatische Zee. In een rechte lijn koersen we af op de heuvels en bergen van de Apennijnen. Binnen twee uur zijn we in de bergen van de Apennijnnen. We klimmen naar een plateau, hoog boven de vallei. Eindelijk wordt de vochtige lucht omgezet in wolken. Er hangt een zware dreiging van regen boven onze hoofden en in feite zou een regenbui meer dan welkom zijn. Alles is stoffig geworden en ik voel me mat van het aanhoudende kleffe weer. Voor lange tijd blijft het weer dreigen zonder dat er iets gebeurt. Langzaam neemt de dreiging toe. Het slechte weer had al lang moeten losbarsten. Ineens is het dan toch zo ver. Nu de regen loskomt, gaan ook alle hemelpoorten open. Emmers met water worden over ons leeggegoten en het waterfeest wordt begeleid met luide donderklappen. We moeten een schuilplaats zoeken. De wereld ziet er anders uit na de regen. De dichte, hete lucht heeft eindelijk plaats gemaakt voor een koele, lucide atmosfeer. De uitzichten over de bergen en valleien hebben een frisse, sprankelende helderheid. Een mysterieuze stilte hangt over het dal en wordt begeleid door een opmerkelijke verzadigde lichtval. Fietsen hier en nu is een speciale ervaring. We maken optimaal gebruik van de gunstige en buitengewoon mooie omstandigheden en fietsen tot 9 uur in de avond door de bergen en dalen van Umbrië totdat we onze tent opzetten in de camping van Piediluco. Dag 31: Piediluco - Leonessa - San Pellegrino - Castelluccio 105 km Het is slecht weer als we opstaan. Een druilerige regen en verrassend koude temperaturen zijn ons deel. De bergachtige landschappen van Umbrië blijken ook in dit weer nog steeds aantrekkelijk te zijn om doorheen te fietsen. De dicht beboste flanken winnen zelfs aan atmosfeer door het grijze weer. We klimmen naar een kleine pasovergang. Ondanks de frequente buien zijn de uitzichten onbelemmerd. De wind trekt ondertussen flink aan maar er is nog altijd goed tegenin te fietsen. We klimmen naar een tweede pas van 1.200 meter hoogte. De afdaling naar het dal brengt ons in het kleine dorp San Pellegrino. Een massieve bergketen ligt voor ons. Daar moeten we overheen. We zijn verzekerd van een substantiële klim. Een hevige regenbui breekt los en veroorzaakt naast natte kleren een magnifiek uitzicht op de waas van regen die de bergrug met een grijze waas bedekt. We steken de vallei over en beginnen aan de klim. De klim heeft maar één haarspeldbocht. Voor de haarspeldbocht fietsen we vier kilometer naar links. Na de bocht fietsen we vier kilometer naar rechts. Daarna klimmen we nog enkele kilometers voordat we de pas bereiken. Op het moment dat we de pas bereiken, is het slechte weer voorbij. De stormachtige wind jaagt de laatste wolkenresten van de bergtoppen. Ik kan mijn ogen niet geloven. Voor ons ligt een weidse, volledig vlakke, vallei. De late avondzon schijnt over de vallei onder ons. De 2.400 meter hoge Monti Sibillini rijst majestueus op uit de vlakte. Dit is één van de mooiste landschappen die ik heb gezien. De vallei wordt de Gran Piano genoemd wat letterlijk Grote Vlakte betekent. Vanwege de wind kost het ons de nodige tijd voordat we de vlakte hebben overgestoken. Het is laat in de avond als we het enige dorp op de hoogvlakte bereiken. Castelluccio ligt op een eenzame rotspunt in de vlakte. Dag 32: Castelluccio en Monti Sibillini 20 km De vallei, het dorp en de bergen maken diepe indruk. We kunnen niet anders dan beslissen hier nog een dag te blijven. Willem en ik doen vandaag elk ons eigen programma. Ik besluit wat te fietsen maar als ik langs de flanken van de Monti Sibillini rijd, besluit ik dat ik eigenlijk toch wil wandelen. Ik fiets naar de waterscheiding tussen de Adriatische Zee en de Middellandse Zee waar een wandelpaadje omhoog voert. Ik verstop mijn fiets ver van de weg en begin over het smalle bergpad omhoog te lopen. De lieflijke bloemenvelden contrasteren diep met de kale flanken van de berg. Langs kuddes schapen klim ik hoog boven de vallei. Na een stevige klim bereik ik een hoge pas met een kleine berghut. Ik heb voor het eerst uitzicht over de achterzijde van de Monti Sibillini. Deze blijkt te bestaan uit één grote wandafbreuk de diepte in. Ik had nooit geweten dat de Apennijnen zulke ruige landschappen bezit. Ik loop door naar de dichtbij gelegen hoogste top van het Monti Sibillinimassief, waar ik een paar Edelweiß bloemen aantref. Lange tijd blijf ik op de top liggen, kijk naar de hemel hoe de wolken voorbij trekken. We hebben geluk om juist op deze uitzonderlijke plaats helder, zonnig weer te hebben. Ik ren terug naar beneden naar mijn fiets en rijd terug naar Castelluccio waar ik Willem weer aantref. We dineren met een Oostenrijkse vrouw die als pelgrim veel rondtrekt in deze omgeving. Ze vertelt boeiend over haar pelgrimsleven. Ik voel mezelf ook een beetje als een pelgrim vandaag. Ook wij zijn op weg naar Assisi. Morgen zullen we de prachtige vallei verlaten en zullen we naar de fameuze geboorteplats van Franciscus fietsen. Dag 33: Castelluccio - Visso - Foligno - Spello - Assisi 110 km Van Castelluccio is het niet ver fietsen naar de pas. Een lange afdaling brengt ons weer terug in de bossen. De afdaling eindigt in Visso. Van daar leidt een obscuur landelijk weggetje door de Umbrische Apennijnen. Door het kleinschalige boerenlandschap klimmen we flink omhoog. Het laatste deel van de klim is opvallend zwaar. Het is erg heet en er staat geen zuchtje wind. We klagen niet want de atmosfeer van het gebied is wederom geweldig. Na een lange afdaling zijn we voor het eerst sinds Rome weer in dichtbevolkte gebieden. Over een drukke weg fietsen we in de richting van Assisi. De drukte en de hitte maken deze kilometers tot een taai doorbijttraject. We zijn opgelucht als we de weg kunnen verlaten. Een tegenvallende, zweterige klim brengt ons op de camping van Assisi. We hebben een toevallige ontmoeting met Jacco van Golde, een vriend van ons beiden. We zullen morgen onze fietsen laten staan en de Basilica di San Francesco bezoeken met zijn drieën. Dag 34: Assisi We verliezen ons een halve dag in de catacomben van de Franciscusbasiliek. De fameuze fresco's zijn overal. De afbeeldingen uit het leven van Franciscus door Giotto zijn wereldberoemd maar er is veel meer te zien. We duiken diep in de profane kunst totdat we helemaal verzadigd zijn met de religieuze beeldenrijkdom. De rest van de dag spenderen we op de café's en terrassen van Assisi. Dag 35: Assisi - Gubbio - Scheggia - Cagli - Urbino 115 km We nemen afscheid van Jacco en stappen weer op de fiets. Omhoog gaat het naar het hogere heuvelland van Umbrië, naar het vriendelijke stadje Gubbio. We lunchen uitgebreid. Van Gubbio klimmen we omhoog naar de pas over de Apennijnen. De klim is lang maar niet steil. Op de pas zijn we op de waterscheiding met de Adriatische Zee. We bevinden ons nu in de Marche provincie, één van de minst toeristische gebieden van Italië. We hebben een erg lange, graduele afdaling langs de Burano rivier. De laatste kliometers van de dag zijn echter weer klimmende kilometers. Een korte, maar steile klim brengt ons in het stadje Urbino dat grandioos gelegen is op een eenzame heuvel. Dag 36: Urbino - San Marino - Cesenatico 105 km De heuvels van de Marche regio bieden fijne fietslandschappen. Vele kleine klims worden afgewisseld met evenveel kleine afdalingen. Een klim duurt nooit langer dan een half uur. De uitzichten zijn desalniettemin prima. We fietsen recht op de rots van San Marino af. De rots van San Marino is het hoogste punt punt in de omgeving en domineert het uitzicht. De klim naar San Marino is dan ook veruit de langste klim van de dag. San Marino is een kleine onafhankelijke staat, vooral bekend om zijn postzegels. De stadstaat maakt niet al teveel indruk en weet zich bij mij dan ook niet te ontworstelen aan het enigszins beperkte postzegelimago. Het is een lange weg naar beneden van San Marino naar de Adriatische Zee. Het landschap wordt steeds vlakker totdat er geen heuvel meer te zien is. Na twee uur bereiken we de kust. Een keten van lelijke badplaatsen strekt zich uit langs de zee. We fietsen naar een camping bij Cesenatico, 30 kilometer voor Ravenna, de plaats waar we de fietsreis zullen eindigen. Voor de laatste keer dompelen we ons onder in de geneugten van de rijke Italiaanse keuken en in het rijke Italiaanse sociale leven op de camping. Dag 37: Cesenatico - Ravenna 30 km De laatste kilometers naar Ravenna hebben we een sterke tegenwind. Meer dan een uur hard werken brengt ons in de stad. Ravenna heeft sommige van de oudste kerken van de wereld. De San Vitale en de Apollinare Nuovo dateren van de zesde eeuw. Beide kerken zien er van buiten onopvallend uit maar van binnen barst een feest van kleur open. De kerken zijn gevuld met schitterende Byzantijnse mozaïken. Een inspirerend slotakkoord van ons bezoek aan het goede oude Italië. Detailkaarten Statistieken Feiten en Cijfers Feiten en Cijfers # Dagen # Fietsdagen Gefietste Afstand Afstand / Dag Afstand / Fietsdag Grootste afstand op een dag Grootste hoogteverschil op een dag: klimmen Grootste hoogteverschil op een dag: dalen Hoogste punt op de fiets Moeilijkste klim # Historische Monumenten # Zweterige Nachten # Diners van excellente kwaliteit # Diners met excellente wijn # Diners die het budget meer dan 2 maal overschrijden Statistieken 37 33 3.200 km 86 km 97 km 180 km 2.000 m (van Bourg St Maurice naar Col de l'Iséran) 2.200 m (van Col d'Agnel naar Frassino) 2.770 m (Col de l'Iséran) De "Muur van Vernazza": van strand in 3 km naar 600 m ontelbaar iedere nacht in Italië iedere Italiaanse avond iedere Italiaanse avond iedere Italiaanse avond Hoogtepunten Regio Vogezen (Fr) Alpen (Frankrijk) Ligurië (Italië) Umbrië (Italië) Umbrië (Italië) Hoogtepunten Fietsen langs de witte kliffen en groene flanken van de Rivier de Doubs Vergeet de Tour de France historie en beklim de minder bekende Queyras Cols Izoard en Agnel De magnifieke dorpen en eersteklas uitzichten over de Middellandse Zee van de Cinque Terre Een paar dagen in Castelluccio om de Monti Sibillini en Gran Piano te verkennen Rustdag in Assisi om de fresco's van de Franciscus van Assisi Basiliek te bezichtigen Dag na Dag Dag 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 35 36 37 Route Bunnik - Utrecht - Opglabbeek Opglabbeek - Maastricht - Robertville Robertville - St Vith - Echternach - Rosport Rosport - Sierck Les Bains - St Avold St Avold - Donon - Schirmeck - Rothau Rothau - Grand Ballon - Thann - Cernay Cernay - Delle - Montjoie - St Hyppolyte St Hyppolyte - Morteau - Pontarlier Pontarlier - Chaux Neuve - St Claude St Claude - Annécy - Talloires Talloires - Beaufort - Bourg St Maurice Bourg St Maurice - Iséran - Modane Modane - Télégraphe - Valloire Valloire - Col du Galibier - Briançon Briançon - Izoard - Arvieux - St Véran St Véran - Col d'Agnel (Italië) - Frassino Frassino - Fossano - Rocchetta Rocchetta - Acqui Terme - Montoggio Montoggio - Sestri Levante - Deiva Marina Deiva Marina - Cinque Terre - Lerici Lerici - Viareggio - Pisa Pisa - Volterra Volterra - San Gimignano - Siena Siena - Montalcino - Castel del Piano Castel del Piano - Sorano - Capodimonte Capodimonte - Tuscania - Bracciano Bracciano - Rome - Bracciano Bracciano - Borghetta - Piediluco Piediluco - Leonessa - Castelluccio Fietsen & Wandelen in de Monti Sibillini Castelluccio - Visso - Spello - Assisi Assisi - Gubbio - Urbino Urbino - San Marino - Cesenatico Cesenatico - Ravenna Opmerkingen . De eerste Heuvels . . Bereiken van de Vogezen Fraaie uitzichten over de Grand Ballon Bereiken van de Jura Klassieke groene Jura landschappen . . In de Alpen; Cormet de Roselend 1.900 m Col de l'Iséran 2.770 m . Col du Galibier 2.646 m Col d'Izoard 2.360 m Col d'Agnel 2.744 m; Grens met Italië Bereiken Po Delta en Heuvels van Langhe Soms steil Klimwerk in Ligurië Bereiken van de Middellandse Zee Wegen naar de Cinque Terre dorpen erg steil!! Langs de kust Toscane Toscane is heet en droog in de zomer! . . Tuscania is erg mooi dorp Aankomst op het Vaticaan Umbrië is fantastisch gebied om te fietsen . Mis de Monti Sibillini en Castelluccio niet Mis Assisi ook niet . . Byzantijnse Kunst in de Kerken van Ravenna Km 180 80 130 100 120 140 100 100 110 115 95 110 35 55 70 60 125 115 85 90 80 70 80 95 110 80 100 140 105 20 110 115 105 30