.

De lange Weg. Deel 9 van 9: Canada Rocky Mountains De lange weg had me in Canada gebracht. In het eerste Canadese dorp Cardston bezocht ik de enige fietswinkel om mijn probleem met de crank op te lossen. Er bleek echter geen reparateur meer te zijn. Fietsonderdelen waren er evenmin. Ik moest nog zeventig kilometer doortrappen naar Lethbridge. Ik was bezorgd. Als de crank zou afbreken, moest ik verder lopen, een zeer onaangenaam vooruitzicht. Drie zenuwslopende uren had ik nodig om het stadje te bereiken. Wonder boven wonder hing de trapper nog altijd als een dood vogeltje aan mijn trapas toen ik de provinciestad binnen fietste. Ik vond een fietsenmaker die in een mum van tijd een nieuwe trapas en een nieuwe crank had gemonteerd. Ik was opgelucht. Ik kon zonder zorgen beginnen aan het laatste deel van mijn fietsreis. Door de problematiek van de crank was ik meer dan honderd kilometer oostelijk van mijn beoogde route afgedwaald, in de graanvelden van de provincie Alberta. Het platteland zag er modern en welvarend uit. Een groot verschil met de steppen van de Verenigde Staten, waar op zijn best een paar koeien of schapen werden gehouden maar waar meestal helemaal niets met het land werd gedaan. Is de grond nu beter aan de Canadese zijde van de grens? Of worden aan deze zijde modernere, betere landbouwtechnieken toegepast? Het was natuurlijk mooi voor de Canadezen dat het platteland van Alberta de nodige welvaart had gebracht, maar het was saai om door de eindeloze graanvelden te fietsen. Na tweehonderd kilometer bereikte ik de buitenwijken van Calgary, de stad waar in 1988 de olympische winterspelen werden gehouden. Ik had een moderne en sportgekke stad verwacht. Niets bleek minder waar. In de dertig kilometer van de buitenwijken naar het centrum had ik geen enkele collega-fietser gezien, noch een hardloper of een andere sporter. Sowieso zag ik geen mensen op straat. Iedereen was op kantoor of in de auto. Ik had alle mogelijke moeite om in het drukke verkeer te overleven. Over een twaalf banen brede autoweg zonder schouder fietste ik Calgary binnen. De chaos van in- en uitvoegend verkeer was zenuwslopend. Het was duidelijk niet het soort fietsavontuur waarom ik ooit aan de reis was begonnen. Calgary was wat verkeer betreft misschien wel de meest gevaarlijke stad van het Amerikaanse continent. Er stond eigenlijk niet echt iets positiefs tegenover. De enige plaats waar ik het naar mijn zin had, was een straatje met Chinese winkeltjes en restaurants. Maar ik had niet het Amerikaanse continent doorkruist om lekker Chinees te kunnen eten, daarvoor had ik ook in Nederland kunnen blijven. Ik vervolgde mijn weg naar het laatste echte hoogtepunt van de reis, de Rocky Mountains. Ik fietste in de richting van Banff, het eerste mountain resort van Canada. Ik naderde de muur van de Rockies, die aanvankelijk nog scherp afstak tegen de blauwe lucht. Al gauw doemde er een nog veel grotere muur van gitzwarte wolken op boven de Rocky Mountains. Een half uur later waren de bergen geheel aan het zicht onttrokken. Een gordijn van regen-, hagel- of sneeuwbuien schoof voor de bergketen. Wat zich precies voltrok onder de wolkenmassa kon ik nog niet bevroeden, maar het moest een afschuwelijk noodweer zijn. Dat bleek inderdaad toen de bui een kwartiertje later ook mij bereikte. Van de ene op de andere seconde bevond ik me in een hel van regen, hagel en orkaanachtige windstoten. Ik had opeens een gierende storm tegen, die ijsregenduppels en hagelstenen horizontaal tegen me aan joeg. Ik schreeuwde het uit van de kou. Binnen een minuut waren mijn handen stijf bevroren. Met een snelheid van nauwelijks tien kilometer per uur kroop ik voort. Ik had een knallende hoofdpijn van de ijsregen die tegen mijn gezicht sloeg. Overal was water. De rivier was bijna buiten haar oevers getreden en regenwater stroomde in golven over de weg. Na een half uur doofde de bui langzaam uit en een uur later was het weer droog. Op de bergflanken was verse sneeuw gevallen. De sneeuwgrens reikte bijna tot in het dal. De zon brak door, maar er hingen nog diverse andere buien in het landschap. De laatste veertig kilometer naar Banff kreeg ik nog twee winterse buien over me heen, minder in intensiteit, maar nog altijd bitter koud. Als een verkleumd hondje klopte ik aan bij een jeugdherberg in Banff. Ook na de storm bleef het koud. De volgende dag waren er nog steeds diverse winterse buien. Ik besloot om een rustdag in te lassen. Daar kwam weinig van terecht, want mijn ochtendwandeling eindigde op een tweeduizend meter hoge uitzichtberg. Ik had het naar mijn zin en uren achter elkaar bleef ik over het voetpaadje omhoog lopen tussen de besneeuwde naaldbomen, totdat ik uiteindelijk op de top stond. Het was een mooie 'rustdag'. Volgens de Canadezen is Lake Louise de mooiste plek op Aarde. Het turquoise meer ligt tegen de adembenemende achtergrond van een massieve wand van rots, sneeuw en gletsjers. Voor vele honderden dollars kun je overnachten in een megalomaan hotelcomplex in de stijl van het Ceausescu Paleis. Zelfs een kamer in een simpel hotel bedroeg ongeveer tweehonderdvijftig dollar. Voor wie spartaans wil reizen om kosten te besparen, is er een uitkomst. Er zijn in de nationale parken van Banff en Jasper diverse campings zonder douche en zonder stromend water, maar met bear lockers. Een kampeerplaats kostte tussen de vijf en tien dollar. Het extreme prijsverschil tussen de luxe hotels en de camp sites en de volledige afwezigheid van middenklasseopties benadrukten de immense welvaartsverschillen binnen de Canadese en Amerikaanse samenlevingen. Het Einde van de Weg De Icefields Parkway verbindt Banff en Lake Luise met Jasper. De weg is volgens de Canadezen de mooiste van de wereld. De Icefields Parkway heeft brede schouders, wat de weg geschikt maakt voor fietsers. De route zou in de zomer bijzonder druk zijn met recreatieverkeer, maar nu was het herfst en het was rustig op de weg. Ik fietste door dichte naaldbossen. In de lagere regionen waren er ook aspen. De goudgele bladeren staken scherp af tegen de groene naaldbomen en tegen de staalblauwe lucht. Als het in het najaar mooi weer is, is het ook echt mooi weer. De Canadezen noemen deze mooie najaarsdagen 'Indian Summer'. Laat in de middag liep het kwik op tot boven de twintig graden. Het weer was radicaal omgeslagen na de winterse buien van enkele dagen geleden. De Icefields Parkway voerde door de brede, glaciale dalen van de nationale parken Banff en Jasper. Machtige rivieren zoals de Sasketchawan River baanden zich een weg door het immense landschap. De valleien werden geflankeerd door bergruggen met grillige sneeuw- en rotspieken. Er lagen gletsjers en kleine ijskappen in het landschap en watervallen tuimelden van de steile rotswanden naar beneden. De nationale parken van Banff en Jasper waren de laatste absolute hoogtepunten van de reis. Ik genoot van de laatste warme zonnestralen van het jaar. En bovenal onderging ik de schoonheid van de wilde, ongerepte natuur. Ik parkeerde mijn fiets aan de kant van de weg om naar de tong van de Athabasca Glacier te lopen. De prille ochtendzon weerkaatste op het glimmende ijsoppervlak. De Athabasca Glacier was de meest spectaculaire ijstong van de nationale parken, gelegen tussen twee rijen van loodrechte rots- en ijswanden. Ik realiseerde me dat ik aan de laatste kilometers van mijn camino was toegekomen. Na de Athabasca Glacier voerde de weg alleen nog maar naar beneden. Beelden van de reis schoten door mijn hoofd. Met volle overgave had ik me in het avontuur gestort. Gedurende de zestien maanden van de reis was ik gefocust om alle ervaringen tot in het diepst van mijn vezels op te nemen. De lange reis door de steeds wisselende werelden was als een wilde achtbaanvaart en mijn ziel stroomde bijna over van de vele diepe indrukken. Ik had ruim 30.000 kilometer over het Amerikaanse continent gefietst. Overal had ik ellende en treurnis aangetroffen en ik had mensen gezien die wegkwijnden in armoede. Aan het andere eind van het spectrum trof ik mensen die baadden in welvaart, die zich hadden opgesloten in grote huizen met dikke muren om de boze buitenwereld buiten te houden. Angst is een hoge prijs voor welvaart. Ik was ervan overtuigd geraakt, dat we de muren moeten slechten. De muren tussen rijk en arm, tussen binnenland en buitenland, de muren tussen de eigen religieuze groep en de anderen. De muren tussen wij en zij. Naast ellende en treurnis trof ik schoonheid en geluk. Het geluk viel uit de hemel als een straaltje zon, werd meegevoerd in een koele avondbries of werd achteloos weggegeven met een vriendelijke lach. Soms was het geluk in een hele stad niet te vinden, op andere momenten kwam het met busladingen aanwaaien in de woestijn. Waar het geluk in ieder geval niet was, was in het verleden of in de toekomst. Alleen nu, in het moment en alleen als ik het kon vinden. Het lag niet binnen mezelf en ook niet buiten mezelf. Geluk leek iets met openheid te maken te hebben, met vrij stromende energie, met de wisselwerking met andere mensen en dieren. Ik fietste het stadje Jasper binnen, de laatste bestemming van de reis. Ik parkeerde mijn fiets tegen het stationsgebouw. Ik was aan het einde van de weg gekomen. Deze had me door Zuid-Amerika, Centraal-Amerika, Mexico, en de Verenigde Staten naar dit stationnetje in de Canadese Rocky Mountains geleid. Als een verliefde jongeman keek ik naar mijn blinkende rode fiets, die nonchalant tegen het treinstation van Jasper aanleunde. Het is een klein wonder dat iets eenvoudigs en alledaags als een fiets me door alle uitdagingen, ontmoetingen en ervaringen van mijn camino heeft geloodst. De achteloosheid die mijn compagnon van de weg uitstraalde, was van pure klasse. De boodschap was duidelijk: als je me nodig hebt, zal ik er voor je zijn. Nu en in de toekomst. Ik liep naar binnen om een treinkaartje naar Edmonton te kopen, de stad van waaruit ik naar Nederland terug zou vliegen. Mijn camino was ten einde, maar er zou een nieuwe wachten: de zoektocht naar een nieuw leven in Nederland of op een andere plek op de wereld. Ik zou die weg niet helemaal alleen bewandelen. Margarita zou voor drie maanden naar me toe komen. Voor andere hoofdrolspelers van het verhaal van mijn reis was hun camino evenmin afgerond. José had na een succesvolle revalidatie zijn gezichtsvermogen helemaal teruggekregen. Hij was daarna naar Bolivia gereisd om de fietstocht vanuit Sucre te hervatten. Suzie had na haar reis door Zuid-Amerika getracht te aarden in haar woonplaats Manchester. Dat was niet gelukt en ze reisde terug naar Thailand om daar opnieuw les te geven. En mijn eigen camino? Ik voelde me dankbaar voor het voorrecht om een dergelijke reis te hebben kunnen ondernemen. Wat zou ik meenemen van al deze maanden dat ik me met ziel en zaligheid een weg door het Amerikaanse continent heb gebaand? Ik begon met een fiets en een paar tassen bepakking en precies zo zou ik mijn reis ook beëindigen. Alleen de herinneringen zouden overblijven. Herinneringen aan de soms poëtische en soms brute schoonheid van de landschappen. Aan de momenten van eenzaamheid en aan de momenten van angst en misère. Aan de avonturen die ik beleefde en aan de aardse onverzettelijkheid die ik veelvuldig moest aanboren. Aan liefde en vriendschap en aan de ervaringen van meditatieve stilte. Het reizen op de fiets confronteerde me diep met de imperfectie van mezelf en zeker ook met de imperfectie van de wereld om me heen. Maar bovenal zag ik het streven van mensen om deze imperfecties te overwinnen en om elkaar te helpen. Ik trof liefde en ik trof vrienden op de weg. Waar ik ook was, overal ontmoette ik mensen die op hun eigen manier probeerden om iets moois van hun leven te maken. Ik voelde me dankbaar dat ik deze speciale mensen heb leren kennen en dat ik de schoonheid van de Aarde met al haar landschappen en dieren en planten heb mogen doorvoelen. Het zijn deze ervaringen van verbondenheid, met de mensen en de dieren en de natuur, met de Hemel en de Aarde, met het leven en met de dood, die betekenis geven aan de lange, slingerende weg van het leven. Kaart van Canada